دیافراگم در عکاسی چیست؟

دیافراگم یکی از کلیدواژه‌های عکاسی است و در واقع یکی از فاکتور های بسیار مهم و هم چنین می توان گفت ضلع سوم مثلث عکاسی است که در مقالات دیگر از دو ضلع دیگر آن ایزو و سرعت شاتر صحبت کردیم.

دیافراگم در دوربین عکاسی به تیغه‌هایی گفته می‌شود که درون لنز قرار گرفته‌اند و با گشاد و تنگ شدن، میزان عبور نور را از روزنه میانی آن‌ها که به آن اپرچر گفته می‌شود، کنترل می‌کنند. این تیغه‌ها که به‌طور معمول ۶ تا ۹ عدد هستند، طوری طراحی شده‌اند که با بازشدن، میزان نور را زیاد و با تنگ شدن، میزان نور را کم می‌کنند. بسیاری از دیافراگم‌ها مانند عنبیه و اپرچر مثل مردمک چشم کوچک و بزرگ یا تنگ و گشاد می‌شوند و با این عمل نور کمتر یا بیشتری به درون دوربین راه می‌یابد.

                                                                                                       

درک مفهوم سرعت شاتر بسیار راحت تر از درک مفهوم دیافراگم است. در مفهوم سرعت شاتر، شما با کسری از ثانیه مواجه هستید، اگر سرعت شاتر شما بالا تر باشد روشن است که در زمان کمتری نور به سنسور می رسد و اگر سرعت شاتر پایین باشد نور بیشتری در مدت زمان بیشتری به سنسور می رسد؛ اما در مفهوم دیافراگم با تضاد هایی رو به رو هستیم.

توضیحات بسیاری در باره ی دیافراگم داده شد که اگر دیافراگم باز باشد، عمق میدان کمتر است و هم چنین سوراخ داخل لنز نیز بازتر است. اگر دیافراگم بسته باشد، نور کمتری به سنسور می رسد و عمق میدان بیشتر است و هم چنین سوراخ دیافراگم نیز کوچک تر است. موضوع دیگری که در رابطه با دیافراگم مطرح است دیافراگم شما اگر در حالت باز قرار بگیرد و عکاسی از سوژه هایی رنگین صورت پذیرد، بوکه هایی در سطح عکس ایجاد می شود. در واقع بوکه ریشه ای چینی دارد و بدون شک همه شما در عکس های پرتره بوکه ها را دیده اید. در واقع بودکه نقطه های رنگینی است که در عمق میدان کم در پشت سوژه اصلی تشکیل می شود. بوکه ها یکی از عوامل کیفیت عکس و لنز هستند. اگر لنز شما لنز گران قیمتی باشد و از تیغه های خاصی تشکیل شده باشد بوکه های زیبا تری در سطح عکس ایجاد می کند.