معرفی عکاسی در ایران (پارت اول)

به گفته محققان و مورخان ، اولین عکاس در ایران ژول ریچارد ، فرانسوی بود که ، همانطور که در دفتر خاطراتش آمده است ، در

سال 1844 وارد تهران شد. وی به عنوان مدرس زبان فرانسه از خاندان گلساز خدمت کرد و دست به دست هم داد از محمد شاه

(سلطنت 1834- 1834) و پسرش ، ولیعهد ، ناصرالدین میرزا. تا به امروز ، هیچ یک از این تصاویر اولیه واقع نشده است. حضور

ریچارد در دربار در سال 1888 المسیر و العصر ، تاریخچه چهل ساله ایران تألیف ایثیماد السلطنه ، یکی از محرمان ناصرالدین شاه

، ثبت شده است. عکاسی پس از تاجگذاری در سال 1848 برای ناصرالدین شاه به سرگرمی جدی تبدیل شد

یک دهه بعد ، چندین عکاس فعال در تهران تکنیک های جدیدی را معرفی کردند. بسیاری از آنها مقامات ارتش یا پرسنل وابسته

به کمیسیونهای مختلف خارجی بودند. آگوست کریزیز ، یک افسر توپخانه اتریشی که در مدرسه جدید پلی تکنیک ، دارالفنون ،

در دهه 1850 تدریس می کرد ، در آزمایش های خلاصه ای عمل کرد. 1 آقای فوکتتی ، مربی دیگر دارالفنون ، با معرفی فرایند

جمع آوری به ایران اعتبار دارد. 2 در دهه 1860 ، دو عکاس ایتالیایی لوئیجی مونتابون (درگذشت 1877) و لوئیجی پسس (1818-

1818) نیز در دهه 1860 در ایران فعال بودند. 3پرفروش ترین در بین این عکاسان اولیه اروپایی ، ارنست هولتزر ، مهندس آلمانی

بود که در بخش تلگراف هند و اروپایی شاغل بود. حدود سه هزار منفی بشقاب شیشه ای که هولتزر در زمان زندگی وی در

ایران از 1863 تا اواسط دهه 1880 ایجاد کرد ، زنده مانده و امروز در موزه ملی مردم شناسی در لیدن ، هلند قرار دارد.

ناصر الدین شاه که در سال 1863 مجذوب رسانه جدید و پتانسیل های آن شد ، یكی از حاضران دربار مورد علاقه خود ، آقا رضا

اقبال السلطنه را برای یادگیری فنون عكاسی منصوب كرد. مدتی در دهه 1860 ، یک موقعیت رسمی برای یک عکاس دربار ایجاد

شد و اتاق تاریک و آتلیه عکاسی کاخ گلستان در عملکرد کامل بود. علاوه بر این ، دارالفنون استودیوی عکاسی و آتلیه خود را

تأسیس کرد.

ناصرالدین شاه خود عکاس مشتاق شد و در اواسط دهه 1860 شروع به گرفتن عکس از زنان و اولیای دادگاه - و حتی گربه اش.

ظاهراً هر دو شاه و عکاس دربار وی از عکاس فرانسوی فرانسیس کارلیان (1818-1818) که به درخواست خاص ناصرالدین شاه و

ویزر وی ، امین الدوله ، به دادگاه پیوستند ، دریافت کردند. کارلیان نه تنها به عنوان معلم شاه عمل کرد (هرچند که هرگز به طور

رسمی به عنوان چنین مورد توجه قرار نگرفت) ، بلکه وی همچنین با واردات و فروش تجهیزات عکاسی وظیفه داشت تا این

رسانه را به توجه عموم مردم ببرد.

وابستگی شاه به تصاویر خود به او الهام بخش بود تا هنر عکاسی را به یکی دیگر از حضار دربار ، معروف به مچول خان ، آموزش

دهد. از آنجا که او همچنین به ناصرالدین شاه در توسعه و چاپ منفیات خود در اتاق تاریک سلطنتی کمک می کرد ، موچول خان

به یک همکار قابل اعتماد تبدیل شد و حتی اجازه یافت از زنان حرمسرا عکس بگیرد.

تا دهه 1870 ، ناصر الدین شاه حداقل سه عکاس رسمی داشت (علاوه بر موکل خان) که وی را در سفرهای خود چه در داخل و

چه در خارج از پایتخت همراهی می کردند. در سه سفر خود به اروپا (1873 ، 1878 و 1890) ، حاكم قاجار در مورد خاطرات

شخصی خود در استودیوهای معروف عكاسی ، در دفتر خاطرات خود نوشت. به عنوان مثال ، هنگام بازدید از استانبول ، وی

خاطرنشان كرد كه عكاس رسمی دادگاه ، عبدالله خان ، پرتره خود را گرفته است. ناصر الدین شاه همچنین درباره کیفیت کار و

تکنیک عکاس عثمانی اظهار داشت و ادعا کرد: "عبدالله خان کوب اکز میاندازاد" (عبدالله خان عکسهای خوبی می گیرد).

از جمله اولین عکاسان مستقل در تهران ، جوزف پاپازیان بود که حدود سال 1875 استودیویی را افتتاح کرد. سالها بعد ناصرالدین

شاه یکی از مدالهای مشهور دربار قاجار را به این عکاس ارمنی ایرانی اهدا کرد. از فعالیتهای استودیوی پاپازیان اطلاعات کمی

در دست است اما تعدادی از عکسهای وی در بایگانی موزه کاخ گلستان در تهران قرار دارد. چاپهای عکاسی وی - که با روشی

دقیق و به چهار زبان روی نقوش تزئین شده است - نام این استودیو ، تاریخ تأسیس آن و تصور مدال شیر و خورشید را نشان

می دهد.

معرفی عکاسی در ایران (پارت دوم)