پاریدولیا چیست و چگونه در عکاسی می توان از آن استفاده کرد؟
آیا تا به حال برای شما پیش آمده که چهره هایی را در اشیای بی جان ببینید؟
شاید یک پیرمرد در یک ابر نرم و پنبه ای یا یک لبخند دندان نما که از عقب یک ماشین به شما لبخند می زند؟ اکثر افراد هرگز اسم پاریدولیا (Pareidolia) را نشنیده اند اما تقریبا همه آن را تجربه کرده اند.
پاریدولیا یک پدیدهٔ روان شناختی است که در آن، فرد علایم یا صداهایی را که ادراک می‌کند به صورت معنادار می‌شناسد. از مثال‌های معمولی که در این باره زده می‌شود می‌توان به این موارد اشاره کرد: دیدن چهره در ابرها، دیدن چهره در ماه، شنیدن پیام‌های ناشناخته وقتی نوار یا صدای ضبط‌شده به‌صورت برعکس پخش می‌شود.
یکی از سنت های غربی، به شکل مردی است که بر روی سطح ماه نقش بسته، که یک کیسه بر روی پشت خود حمل می کند. در حالیکه داستان های زیادی از افسانه های آسیایی و اساطیر ازتک، حضور یک خرگوش روی ماه را به رسمیت می شناسند.
صخره ها یا درختان در محیط ها ممکن است توسط آب و هوا و فرسایش شبیه ویژگی های صورت شکل گیرند. در یک مقیاس و مثال کوچکتر، اغلب گفته می شود که ماشین ها «چهره» هایی دارند، که از دو چراغ جلو به جای چشم ها طاحی می شوند. معمولا هر چیزی که شامل چند حلقه و یک خط به عنوان دهان باشد، به چشم و چهره انسان شبیه می شوند.
